Czy psychika osoby niepełnosprawnej, która podejmuje się długiej i najczęściej dla niej ciężkiej, a nierzadko wyczerpującej organizm rehabilitacji ma znaczenie?

Okazuje się, że przygotowanie psychiki osoby rehabilitującej się to nie jest standardowe traktowanie. Ba, czy w ogóle ktoś o tym słyszał? A znaczenie psychiki człowieka jest kluczowe dla sukcesu rehabilitacji.

Autor: Kasia Królikowską - Wybudzona

Redakcja: Krystian z Agere

Walczę pomimo niepełnosprawności. Dołącz do mnie i zapisz się do grupy Społeczność Pomimo spolecznosc.agere.org.pl

Wpływ psychiki na postawę człowieka

Dopiero po wypadku, gdy stałam się osobą niepełnosprawną życie pokazało mi jak ważna jest silna psychika. Nauczyło mnie, że tylko dzięki mojej wytrwałości i nastawieniu uda mi się przetrwać.

Na początku byłam w wielkiej rozpaczy. Ubolewałam nad utratą sprawności, nad stratą dawnego życia… Aż pewnego dnia uświadomiłam sobie, że faktycznie moje życie jest i będzie już inne, ale nie oznacza to, że będzie gorsze.

Tylko ode mnie jednak zależy jak będzie wyglądać przyszłość.

Jak sobie pomóc?

Na początku rehabilitacja była ciężka i bolesna. Jednak myślałam „przetrwam, a będzie lepiej”. Świętowałam nawet drobne sukcesy, ale mimo to kroki milowe w rehabilitacji. Niewielkie, ale były to ważne etapy w moim powrocie do sprawności.

Umysł swój karmiłam historiami z pozytywnym zakończeniem, jakich wiele. Powoli, dzięki temu wszystkiemu uświadamiałam sobie, że niemożliwe nie istnieje!

Stopniowa zmiana

W chwilach załamania celowo czytałam karty szpitalne, w których dawano mi brutalnie tylko kilka procent szans na przeżycie, na powrót do sprawności. A fakty były przecież inne!

Uczyłam się mówić, wykonywałam ćwiczenia logopedyczne nawet przez łzy. Patrzyłam na swoje blizny, by oswoić się z moim nowym wyglądem. A teraz chodzę!

Brak akceptacji dla obecnej sytuacji

Czytałam książki motywacyjne, oglądałam wykłady, by znaleźć w sobie siłę na przeżycie kolejnego dnia.

Gdzieś w środku mnie nie było i nadal nie ma zgody na wykluczenie społeczne osób niepełnosprawnych. Człowiek jest istotą stadną, więc starałam się mimo wszystko, pomimo niezrozumienia, wychodzić do ludzi.

Było mi trudno, ale nie chciałam zamknąć się w czterech ścianach, gdyż wierzę, że jednak jestem wiele warta i mogę coś dobrego dać światu. Mogę wiele zdziałać, pomimo niepełnosprawności.

Wsparcie otoczenia

Niepełnosprawność sprawiła, że zmagałam się z lękiem, utratą poczucia własnej wartości i godności, z ograniczeniami, z odrzuceniem zarówno indywidualnym, jak i społecznym.

Mam jednak to szczęście, że trafiałam ostatecznie na niezmiernie pozytywnych specjalistów. Logopedzi, psychologowie, fizjoterapeuci, nauczyciel pływania — oni wszyscy ładowali moje „akumulatory”. Budowali moje poczucie wartości.

Pomagali mi najpełniej rozwinąć swoje zdolności, odkryć umiejętności, o których istnieniu nawet nie wiedziałam. Otaczali mnie też przyjaciele, którzy wierzyli we mnie bardziej niż ja sama.

Siłaczka…

Sytuacja osobista stała się dla mnie dodatkowym motywatorem, by jak w haśle Agere Fundacji, pomimo niepełnosprawności, udowodnić wszystkim, że mnie nie można łatwo złamać.

Każde usłyszane zdanie: „nie dasz rady”, „nie umiesz”, „nie potrafisz” — działało na mnie jak płachta na byka. „Ja nie dam rady?” — myślałam wbrew tym głosom. To nastawienie w mojej rehabilitacji miało i nadal ma kluczowe znaczenie.

Nie poddawaj się

Psychologiczne przygotowanie do procesu usprawniania odgrywa olbrzymią rolę, warunkując często powodzenie rehabilitacji. Mój brak akceptacji zaistniałego stanu zdeterminował moją wolę walki.

Dzięki temu nawet pomimo potknięć potrafię zebrać się w sobie i kolejny raz zacząć od nowa. Przecież jeśli nie uda się 10 razy, to może uda się za jedenastym?