Czy niepełnosprawność oznacza zawsze brak możliwości? Czy zgadzasz się ze stwierdzeniem, jakoby jakakolwiek Twoja inicjatywa, podjęcie działania, wyzwanie jest z góry skazane na niepowodzenie? W szczególności chodzi mi o podróżowanie. Chciałbyś coś zwiedzić, obejrzeć inny zakątek kraju? Ja próbowałem, a Ty?

Autor: Krystian z Agere

Walczę pomimo niepełnosprawności. Dołącz do mnie i zapisz się do grupy Społeczność Pomimo spolecznosc.agere.org.pl

To zależy

Najczęściej, gdy dokładnie rozważymy sprawę lub spytamy dobrego specjalisty, to usłyszymy zdanie „to zależy”. Tak samo jest tutaj.

Po pierwsze zależy to od tego, czy Twoja niepełnosprawność jest mobilna. Czy masz trudności w poruszaniu się tak, że jesteś uzależniony od danego narzędzia mobilności — kule, wózek, specjalne buty, auto lub inny wymagany pojazd?

Jeśli coś z tej listy jest Ci potrzebne do codziennego życia i poruszania się poza domem, to masz niepełnosprawność mobilną. To determinuje gdzie i kiedy jesteś w stanie dotrzeć.

Drugie pytanie brzmi, czy masz MOŻLIWOŚCI działania w Twoim otoczeniu? Zarówno chodzi tutaj o zwykłe udogodnienia fizyczne (brak progów, windy, podjazdy, itp.), ale też o załatwianie formalności (kupno biletu).

Jak to jest?

Mam to szczęście (może), że mieszkam w dużym mieście. Tak na prawdę nie mogę narzekać. Wspomniane DOSTOSOWANIA są — głównie w tzw. sektorze prywatnym. Tam często po prostu od zera buduje się się dobrze. Z urzędami i przychodniami (co jest mocno rażące) jest różnie, wygląda to dobrze może tylko na papierze, ale z praktyką jest słabo.

Mimo tych okazjonalnych „niespodzianek”, parę lat temu zdecydowałem się jednak podróżować po kraju (a jak mogę to i jeżdżę za granicę), tak więc mam porównanie. I widzę, że w kraju bywa różnie w tym względzie.

Bywa jednak bardzo DOBRZE. Co ważne, ludzie są pomocni, nawet choćbym musiał najpierw „pomarudzić” (bo nie każdy rozumie problem od razu).

Podróże autem

W kontekście podróży ważne są dla mnie miejsca PARKINGOWE, bo auto to jedyny realny dla mnie transport. Chodzę o kulach, a mimo to nie przejdę więcej niż 200 m. i to przy dobrych warunkach.

Ważne są tzw. niebieskie koperty przy drogach i nawet na parkingach prywatnych. W miastach jest ich dużo i coraz więcej. I nic dziwnego, skoro 1/8 kraju to osoby niepełnosprawne, a wielu z nich ma problem z poruszaniem się. Gdzieś muszą parkować i to gdzieś - to jest blisko wejścia do ważnego obiektu. Bezkosztowo, bo już ponoszą koszty wymuszonego transportu.

Druga newralgiczna kwestia to toalety. Nigdy, powtarzam nigdy, nie byłbym sobie w stanie sam poradzić. Zawsze ktoś musi mi pomóc z tą kwestią, poszukać miejsca, bo toalet dostosowanych jest jak na lekarstwo. Trzeba to uwzględnić w PLANACH.

Zmiana na lepsze

Podstawowym jednak faktem wartym zapamiętania powinno być — jest lepiej. Jest naprawdę LEPIEJ niż jeszcze 10 lat temu.

Tak więc te możliwości są i warto z nich korzystać. Ja akurat poruszam się o kulach i autem, ale ktoś inny, na wózku, może bez problemu pojechać pociągiem do miasta. Trzeba tylko o tym poinformować i po prostu się przygotować.

Niestety (lub „stety”), ale nic na „spontanie” tutaj nie zrobisz. Niezbędny jest też TOWARZYSZ wyprawy, który pokieruje, popyta, poprowadzi i pomoże pokonać przeszkody. Zresztą w grupie jest zawsze raźniej.

Czy można podjąć działanie i PODRÓŻOWAĆ? Można, aczkolwiek to zależy dokąd. Można mieć pewność, że w większym mieście osoba z niepełnosprawnością mobilną może się poruszać.

Przy obecnych zasadach warto mieć orzeczenie (kupno tańszych biletów) i zawnioskować o kartę parkingowa, co znacząco ułatwia parkowanie.

Trzeba też zadbać o pomoc i się przygotować, zaplanować szczegóły. Ja tak robię i podróżuję „tu i tam”. Ty też możesz, a więc podejmij wyzwanie. Przygotuj się i w drogę!